door
Algemene disclaimer: zie onderaan
Toen wereldvermaard bijbelsmokkelaar Anne van de Bijl het ooit opnam voor de Palestijnse christenen, onder het motto 'het hemd is nader dan de rok', viel evangelisch Nederland over hem heen. Levenslange vrienden zeiden hem vaarwel.
Israël. Als het geen plekje in Gods hart heeft, mag het zich inmiddels toch al wel het christelijke oogappeltje noemen. En menig Zoeklicht-christen knijpt voor Israël al gauw een oogje toe. Als een staat waar ook ter wereld goed- en kwaadschiks de christenen uit hun huizen zou verdrijven om een christenloze samenleving te bewerken, zouden de evangelische media te klein zijn voor de golf van verontwaardiging die op zou stijgen uit ons kleine landje. Open Doors zou artikel op artikel wijden aan de vervolging, en preken over vervolgingsteksten uit de Schrift zouden acuut actueel worden.
Maar niet als het evangelische schoothondje Israël het doet. Dat in Israël christenen zwaar vervolgd worden mag geen naam hebben, en dat Palestijnse christenen duizend maal liever onder Palestijns dan onder Joods bestuur zouden vallen, daar denken we liever niet over na. Onze davidische knuffelbeer is ons daarvoor te dierbaar. Uitverkiezing blijkt er te zijn. Als niet bij God, dan toch bij zijn zonen.
En het zijn niet alleen de evangelischen die de slippen dragen van elke jood die ze tegenkomen. In hun jodenliefde vinden fundamentalist en liberaal elkaar nu eens. Ook in menig christelijk leerhuis bloeit een romantische visie op het jodendom. Een Den Heyer voelt zich meer thuis bij het liberale jodendom dan in menige Kerk. Waarom hij zijn kleine Cees dan niet op het hakblok laat leggen is me een raadsel.
O wee echter als iemand eens iets kritisch zegt over de wijze waarop Israël een oplossing zoekt voor het Palestijnenvraagstuk. 'Het lijkt wel alsof de media anti-Israël zijn.' Tja, gek hè, als je op kindertjes schiet, en je minister-president twee vluchtelingenkampen door huurlingen heeft laten uitmoorden. Da's PR-matig natuurlijk ook niet zo handig.
Soms verdenk ik Israël-likkers als Glashouwer of Pee Koelewijn er wel eens van dat ze heimelijk het geweld in het midden-Oosten verlangen. Dat brengt Armageddon en de Opname van de Gemeente weer wat dichterbij.
Nu, begrijp me goed, de joden zijn me ook wel sympathiek, en dat Arafat het terrorisme afgezworen zou hebben, lijkt me sterk. Maar eerlijk is eerlijk; ook Israël zwicht voor de weg van het geweld. Het lijkt mij dat een christen aan die weg niets te bewonderen heeft.
© Tjerk W. Muller, Rijswijk, juni 2001
Navigatietips:
Aantal bezoekers sinds 30 juni 2001
UNIVERSI FINIS VERITAS!
Site
Design: Copyright Pagina © 1998-1999 Stichting Europese Apologetiek
Pagina gemaakt op: 30 juni 2001
Pagina bijgewerkt op:
Algemene disclaimer:
Het is de bedoeling van de stichting Europese Apologetiek
(verder aangeduid met: "de stichting") om
wetenschap en onderzoek te bevorderen. Het is geenszins de bedoeling van de stichting of van de
evtl. auteurs van artikelen om mensen te kwetsen of hen een slechte naam te
geven, maar integendeel te helpen qua rationele inzichten en te waarschuwen voor mogelijke gevaren, zoals sekten en andere dubieuze bewegingen. De inhoud van de artikelen, recensies, enz.
vertegenwoordigt de mening van de auteurs en niet per se van de stichting.
M.b.t. het toeschrijven van sommige (bijv. sektarische, onethische,
irrationele, bijgelovige, occulte, enz.) eigenschappen aan bepaalde groepen,
stromingen of individuen op webpages van deze site: het gaat hier alleen om meningen en niet om
stellingen van juridische kracht; er wordt alleen aangegeven dat er mogelijkheid is voor het toewijzen van die eigenschap(pen) aan de genoemde groepen. Dit geldt ook voor de keuze van links naar andere sites, of links naar offsite artikelen.
Hiermee bent u, bezoeker van deze site, erop attent gemaakt dat
de pagina's en de links op deze site, u kunnen confronteren met kritische meningen.
Het is geheel uw eigen verantwoording als u ervoor kiest om verder te gaan kijken en
de
stichting stelt zich hiervoor niet aansprakelijk.